Schron artyleryjski "Waligóra" – dowódca - porucznik Leopold Galocz, w skład załogi wchodziło 3 podoficerów i 11 szeregowców i kanonierów, łącznie 15 żołnierzy. „Waligóra” to ciężki betonowy schron bojowy typu "D" - tradytor artyleryjski, jedno kondygnacyjny. Uzbrojony był w 2 armaty polowe, kaliber 76,2 mm ustawione w pancernych strzelnicach na ruchomych platformach, 1 ciężki karabin maszynowy typu "Browning" wz. 30, kaliber 7,92 mm ustawiony w strzelnicy w ścianie schronu. Nie zamontowano kopuły pancernej obserwacyjno-bojowej, ułożono jedynie na schronie worki z piaskiem. Posiadał wyrzutnię rakiet oświetlających, zrzutnie granatów, strzelnicę obrony wejścia oraz urządzenia do sygnalizacji świetlnej. Urządzenia wentylacyjne nie zostały zamontowane. Schron został wybudowany w okresie lipiec-sierpień 1939 r. i brał czynny udział w walkach 2 września 1939 r. Załoga na rozkaz dowództwa wycofała się w nocy z 2 na 3 września. Widoczne na nim ślady ostrzału - szczególnie strzelnic są wynikiem ostrzału z niewielkiej odległości podczas kręcenia przez Niemców filmu propagandowego w 1939 roku.
Strona powstała w ramach projektu pn. „RUNDA po mostach i górkach”. Mikroprojekt jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu INTERREG V-A Republika Czeska – Polska 2014-2020 oraz z budżetu państwa za pośrednictwem Euroregionu Beskidy.
