Schron bojowy "Wędrowiec" w Węgierskiej Górce

Schron bojowy "Wędrowiec"- dowódca - kapitan Tadeusz Semik, zastępca - sierżant Stanisław Raczyński. W skład załogi wchodziło również 3 podoficerów i 15 szeregowców, łącznie 20 żołnierzy. „Wędrowiec” to ciężki betonowy schron bojowy typu "D", uzbrojony był w jedno działko przeciwpancerne Boforsa, kaliber 37 mm, a także 3 ciężkie karabiny maszynowe typu "Browning" wz. 30, kaliber 7,92 mm, dwa z nich rozmieszczone w strzelnicach a jeden używany na górze schronu. Nie zamontowano kopuły pancernej obserwacyjno-bojowej, ułożono jedynie na schronie worki z piaskiem. Posiada dwa wyjścia zapasowe, dwie wyrzutnie rakiet oświetlających, zrzutnie granatów, strzelnicę obrony wejścia oraz urządzenia do sygnalizacji optycznej. Urządzenia wentylacyjne oraz agregat prądotwórczy i reflektory nie zostały zabudowane. Schron został wybudowany w okresie lipiec-sierpień 1939 r. i brał czynny udział w walkach mających miejsce 2-3 września 1939 r. Ostatniego dnia oblężenia od południa samotnie powstrzymywał próby przejścia przez Węgierską Górkę oddziałów niemieckich. Skapitulował około godz. 17.00 po wyczerpaniu amunicji. Z jego załogi zginęło 5 żołnierzy: strzelcy Jan Fliś i Jan Kulpa 2 września podczas walki na górze fortu zza osłony worów z piaskiem, sierżant Stanisław Raczyński podobnie w czasie walki na górze schronu 3 września, strzelec Michalski w izbie bojowej działka przeciwpancernego. Strzelec Tlałka został zabity przez Niemców po poddaniu fortu. Obecnie w forcie mieści się Muzeum i Izba Pamięci.